سندرم فلتی همراه با هیپراسپلنیسم چیست؟

نوتروپنی ایمیون در حدود 1% بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید، رخ می‌دهد. این رخداد اغلب اوقات (نه همیشه) در ارتباط با هیپراسپلنیسم بوده و ترکیب این دو سندرم فلتی نامیده می‌شود. بیماران معمولاً آنتی‌ژن لکوسیت انسانی DR4 (HLA-DR4) بیان کرده و درگیر آرتریت روماتوئید طولانی مدت سرم-مثبت توأم با بیماری فرسایش مفاصل، ندول‌های زیرجلدی و/یا زخم‌های پا هستند. روند بیماری اغلب همراه با عفونت‌های مکرر بوده و در برخی مطالعات، مورتالیته‌ی 5 ساله‌ی بیماری، بیش از 30% گزارش شده است. پاتوفیزیولوژی پیچیده‌ی این اختلال در جای دیگری با جزئیات بیشتر بحث شده است.  

لوسمی لنفوسیت بزرگ گرانولار از نوع سلول T

لنفوسیت‌های بزرگ گرانولار (LGL)، لنفوسیت‌های متوسط تا بزرگی هستند که با گرانو‌ل‌های آزوروفیل مشخص‌شان زیر میکروسکوپ نوری شناسایی می‌شوند. این سلول‌ها در حالت طبیعی کمتر از 15% لکوسیت‌های در گردش را تشکیل داده و از دو زیرمجموعه‌ی اصلی تشکیل یافته‌اند. یکی LGL‌های کشنده‌ی طبیعی)، لنفوسیت‌های متوسط تا بزرگی هستند که با گرانو‌ل‌های آزوروفیل مشخص‌شان زیر میکروسکوپ نوری شناسایی می‌شوند. این سلول‌ها در حالت طبیعی کمتر از 15% لکوسیت‌های در گردش را تشکیل داده و از دو زیرمجموعه‌ی اصلی تشکیل یافته‌اند. یکی LGL‌های کشنده‌ی طبیعی (NK) که CD2، CD16 و CD56 بیان کرده و با نوتروپنی ارتباط ندارند. دیگری LGLهای سلول T که CD2، CD3، CD8 و CD57 با یا بدون CD16 بیان می‌کنند. این سلول‌ها فنوتیپی معمول از سلول‌های T افکتور CD8 بالغ و تحریک شده با آنتی‌ژن هستند.

---

در مقاله منبع بیشتر بخوانید: درمان اسهال ناشی از مصرف آنتی بیوتیک در کودکان

---

تکثیر مونوکلونال موقت و پلی‌کلونال این سلول‌ها گاهی در پاسخ به عفونت ویروسی یا سایر محرک‌های ایمنی صورت گرفته و با پیامد بدی همراه نیست. اگرچه در برخی بیماران منجر به نوعی بیماری لنفوپرولیفراتیو غیرمهاجم می‌شود که با تجمع کلون‌های خودمختار T-LGL در خون و سایر اندام‌های لنفوئیدی خصوصاً مغز استخوان، کبد و/یا طحال مشخص می‌گردد. در بیماران مبتلا به این بیماری، بروز نوتروپنی ایمیون به صورت قابل توجهی بالاست. شمار نوتروفیل در بیش از 80% این بیماران حتی در شرایط عدم درگیری آشکار مغز استخوان، در زمان تشخیص کمتر از 2000 در mm3 بوده و 40-30 % در مرحله‌ای از بیماری دچار نوتروپنی شدید با شمار نوتروفیل کمتر از 500 در mm3 می‌شوند. پاتوفیزیولوژی بیماری از بسیاری جهات مشابه سندرم فلتی است. 

همپوشانی بالینی سندرم فلتی و لوسمی T-LGL

این سندرم‌ها در موارد شدید که در انتهای طیف قرار دارند، به آسانی قابل تفکیک می‌باشند. بیماران مبتلا به سندرم فلتی کلاسیک، درگیر آرتریت روماتوئید شدید بوده و معمولاً به درمان ضدالتهابی نیاز دارند. اتفاقاً دچار نوتروپنی دیررس نیز می‌شوند. این حالت با الگوی بیماران مبتلا به لوسمی T-LGL تنها، با تظاهر نوتروپنی و در نبود بیماری اتوایمیون بالینی، کاملاً متفاوت است. با این وجود، در دو حالت همپوشانی گمراه‌کننده ممکن است اتفاق بیفتد:

بیش از نصف بیماران مبتلا به سندرم فلتی بالینی ممکن است حین مطالعه با فلوسایتومتری حساس یا تکنیک‌های مولکولار، کلون‌های T-LGL در خون خود داشته باشند. در گذشته تلاش‌هایی صورت گرفته بود تا این الگو تحت عنوان سندرم فلتی کاذب طبقه‌بندی شود؛ اما یافته‌های بالینی و سیر بیماری اغلب غیر قابل تمییز با سندرم فلتی کلاسیک می‌باشند.

تقریباً نصف بیماران مبتلا به لوسمی T-LGL آشکار از نظر بالینی، فاکتور روماتوئید و کمپلکس‌های ایمنی در گردش در خون‌شان دارند. حدود یک سوم نیز، خصوصاٌ بیماران بیان‌کننده‌ی HLA-DR4، درگیر آرتریت بالینی قابل توجه شده که گاهی نیازمند عوامل ضدالتهابی می‌گردد.

اگرچه علت رخداد همزمان اختلالات کلونال T-LGL و اتوایمیونیتی مشخص نیست، تمایل به همپوشانی واضح است. از آن‌جا که پاتوفیزیولوژی و درمان هر دو بیماری مشابه است، مشکلات این چنینی در طبقه‌بندی معمولاً اثر کمی بر مدیریت اولیه‌ی نوتروپنی دارند. زمانی که یک بیمار مبتلا به سندرم فلتی، درگیر لوسمی  T-LGL پیشرونده شده یا یک بیمار مبتلا به اختلال T-LGL، تظاهرات روماتولوژیک شدید نشان می‌دهد، پزشک باید آماده‌ی تغییر درمان، در صورت نیاز، شود تا درمان با تصویر بالینی بیماری مطابقت داشته باشد.

اگرچه برخی پزشکان تلاش‌هایی در راستای تعیین معیارهای تمییز سندرم فلتی از T-LGL توأم با سندرم فلتی کاذب نموده‌اند، اکنون شواهد قابل توجهی وجود دارد که اختلالات کلونال T-LGL در بیماران روماتولوژی شایع بوده و بیماران مبتلا به اختلالات کلونال به ندرت درگیر اختلال نئوپلاستیک پیشرونده می‌شوند. متقابلاٌ با این که بیماران مبتلا به لوسمی T-LGL دچار بدخیمی هستند، بدخیمی معمولاً غیرمهاجم بوده و در این موارد، اغلب عارضه‌ی روماتولوژیک و/یا نوتروپنی در سیر بالینی غلبه دارند؛ نه بیماری نئوپلاستیک پیشرونده

منبع مقاله: https://virtualdr.ir/26159-antibiotic-associated-diarrhea/

خانم ها، ماموگرافی سالیانه را جدی بگیرید!

ماموگرافی یک روش تصویر برداری رادیوگرافی از سینه ها است که با قرار گرفتن پستان در یک محفظه مخصوص انجام می شود. سرطان پستان می شود گفت که شایع ترین سرطان در بین زنان بوده و انواع مختلفی دارد. بعد از پنجاه سالگی همه زنان چه با سابقه خانواده چه بدون سابقه خانواده باید به این قکر کنند که ماموگرافی چیست؟

آن دسته از زنانی که سابقه خانواده دارند باید بیشتر نگران باشند. یکی از مهم علامت های سرطان پستان وجود توده در پستان می باشد. به همین دلیل توصیه می شود خانم های میانسال و سالمند به طور مرتب خودشان را معاینه یا self exam نمایند. برای این کار باید در موقعیت های مختلف نشسته و سینه ها آویزان قرار گرفت و به دست با دو دست به بررسی بافت سینه پرداخت.

توده پستانی که با سرطان پستان مرتبط باشد، سفت، بدون درد، بدون حاشیه منظم و واقعا مثل یک سرطان دارای تهاجم به اطراف می باشد. کسی که توده ای در سینه خود دارد باید به پزشک مراجعه کند. 

با وجود مفید بودن خود معاینه گری اما هیچ چیزی جای ماموگرافی سالیه را نمی گیرد. ماموگرافی چند تصویر از نماهای مختلف از سینه تهیه کرده و به پزشک اجازه می دهد توده ها یا کلسفیکاسیون های موجود را تشخیص دهد. وجود توده مشکوک در ماموگرافی پزشک را به آن خواهد داشت تا از توده نمونه برداری کند.

بعد از ماموگرافی مهم ترین تست نمونه برداری که انجام میشود بیوپسی با سوزن ضخیم هسته ای یا همان cnb می باشد. یک روش دیگر بیوپسی با سوزن ظریف یا fna است اما برای تشخیص سرطان پستان بعد از انجام ماموگرافی cnb قطعی تر است. چون cnb خود بافت را هم نشان می دهد اما fna یک روش سیتولوژی بوده و فقط سلول ها را می تواند نشان دهد. 

یکی از توده های غیر سرطانی که ماموگرافی پستان می تواند نشان دهد آبسه پستان است. بر خلاف تقریبا هر جای دیگری از بدن، می توان آبسته پستان را نادیده گرفت. این در حالیست که آبسه در هر جایی باشد باید تخلیه شود اما در پستان این گونه نیست.

امیدوارم این مطلب به آن دسته از خانم های محترمی که نگران سلامتی خود هستند کمک کرده و به کسانی که ماموگرافی سالیانه خود را انجام نمی دهند یک علامت هشدار باشد.

منبع مقاله: https://virtualdr.ir/80463-ماموگرافی/

تلخی دهان در بارداری از کی شروع میشود

در طی دوران بارداری هجوم هورمون ها به فرد عامل ایجاد تغییراتی در وی می شود. این هورمون ها می توانند همچنین نشانه‌های ناخواسته‌ای مانند تلخی دهان در بارداری را به خصوص در سه ماهه اول بارداری ایجاد کنند.

در حالی که سرگیجه و خستگی شایع‌ترین نشانه های بارداری محسوب می‌شوند، برخی از خانم‌ها در چشایی خود تغییراتی را تجربه می کنند. این تغییر معمولاً به عنوان مزه «تلخی» یا «فلز» در دهان وصف می‌شود.

اگر حس می کنید انگار که تعدادی سکه قدیمی در دهان شما وجود دارد، ممکن است تغییرات حسی ناشی از بارداری عامل ایجاد چنین حسی در شما باشند.

تلخی دهان در بارداری از کی شروع میشود

وقتی فرد باردار می‌شود، سطح استروژن و پروژسترون بالا می رود تا به بدن در حفظ بچه کمک کند. در حالیکه هورمون ها قطعا ضروری می‌باشند، می‌توانند در ایجاد تغییرات نشانه‌دار در بدن هم نقش داشته باشند.

این قضیه به خصوص در سه ماهه اول  یعنی هنگامی که بدن در حال تطابق با بارداری می باشد، بسیار صدق می کند.

بارداری برای برخی از خانم ها تغییراتی در اشتها و اولویت های غذایی ایجاد می کند. ممکن است شما ویار زیادی به شکلات، خیارشور، یا چیپس داشته باشید، به طوری که پیش از این چنین نبوده باشید.

یا ممکن است برخی از غذاهایی را که طبق عادت بسیار دوست داشتید، در طی دوران حاملگی به نظرتان بدمزه بیایند. در بدترین موارد، برخی از غذاها ممکن است باعث ایجاد حس ناخوشی صبحگاهی شوند.

تغییرات حسی ناشی از بارداری همچنین می‌توانند مزه های عجیبی را در دهان شما باقی بگذارند. یکی از شایع‌ترین این ها طعم ناخوشایند فلز است. در اینجا باید به این سوال جواب دهیم که علت تلخی دهان در بارداری چیست؟

چه چیزی در پس ماجرای مزه فلز وجود دارد؟

ناراحتی صبحگاهی که باعث استفراغ می شود، نگرانی شایعی در طی سه ماه اول بارداری می باشد. همچنین ممکن است تغییرات حسی دیگری را در این زمان تجربه کنید. از جمله این تغییرات عبارت است از تغییرات در حس بویایی و چشایی. باور بر این است که تغییرات هورمونی باعث ایجاد عارضه ای به نام نارسایی چشایی در برخی از زنان باردار می‌شود.

نارسایی چشایی به تغییرات رخ داده در خصوص حس چشایی گفته می شود. به طور خاص، این اختلال می تواند باعث شود طعم های زیر را حس کنید:

• فلز
• شور
• سوزش
• تعفن
• منزجرکننده

مطالعات نشان می دهند که نارسایی چشایی به طور کلی در قسمت اول دوره حاملگی بدتر می‌باشد و هرچه به پایان دوره نزدیک بشیم، بهبود پیدا می‌کند. توجیهات پزشکی متعددی برای نارسایی چشایی در موارد غیر از حاملگی وجود دارد که شامل موارد زیر می شود:

• مصرف ویتامین ها یا مکمل ها
• مصرف داروهای بدون نسخه (OTC) و نسخه‌دار
• موارد سرماخوردگی یا عفونت های دهانی
• دهان خشک
• دیابت
• التهاب لثه
• اختلال کلیه  یا کبد
• سرطان یا درمان سرطان
• قرارگیری در معرض مواد شیمیایی یا فلزات سنگین منبع قابل اطمینان داشتن تجهیزات یا مواد پر کننده دندانی

اگر هیچ یکی از نگرانی های پزشکی فوق را ندارید، بنابراین نارسایی چشایی شما به احتمال بسیار زیاد خوش خیم می باشد. با این حال، به خصوص اگر ناراحتی های دیگری دارید یا جدا از طعم فلز نشانه های جدیدی را تجربه کردید، باید پزشک این موضوع را بررسی کند.

نارسایی چشایی به خودی خود به طور مستقیم تغییرات مرتبط با ویار یا تنفرهای غذایی شما را تحت تاثیر قرار نمی دهد. اما می‌تواند باعث شود بعضی غذاها طعم تلخ تر یا ناخوشایندی پیدا کنند. این قضیه در رابطه با غذاهایی می باشد که پس از خوردن از خود طعم هایی به جای می‌گذارند، مانند آن دسته از غذاهایی که با شیرین کننده‌های مصنوعی تهیه می‌شوند. آب معدنی نیز می تواند این مزه فلز را در دهان شما افزایش دهد.

راه رهایی از این مزه

به لحاظ پزشکی، هیچ گونه درمانی وجود ندارد که بتواند شما را از شر مزه فلزی که در دوران بارداری تجربه می کنید، رها کند. با این حال، می‌توانید برای به حداقل رساندن اثرات نارسایی چشایی قدم هایی بردارید. تغییراتی که می توانید در رژیم غذایی ایجاد کنید عبارتند از:

• مصرف قرص نعنای بدون قند یا جویدن آدامس بدون قند
• خوردن مواد غذایی سردتر مانند یخ‌های چیپسی شکل و بستنی های یخی
• مصرف کراکرهای نمکی به عنوان میان وعده برای رفع هرگونه طعم فلز
• خوردن غذاهای پر ادویه برای از بین رفتن مزه‌،های عجیب
• مصرف غذاها و مایعات ترش، مانند خیارشور و سیب سبز
• نوشیدن آب میوه مرکبات
• انتخاب غذاهای خیس شده در سرکه

بعلاوه، می توانید به جای قاشق چنگال های فلزی از نوع پلاستیکی آن‌ها استفاده کنید. همچنین با نوشیدن مایعات و هیدراته بودن می توانید مانع از خشکی دهان شوید.

بهداشت دهانی نیز می‌تواند در زمینه کنترل  مزه‌های بد نقش مهمی داشته باشد (و سالم نگه داشتن لثه و دندان ها). علاوه بر مسواک زدن و استفاده از نخ دندان، می توانید به آرامی زبان تان را نیز مسواک بزنید تا به شما کمک کند از شر هرگونه مزه ماندگار رها شوید.

شست و شوی آرام دهان یا تمیز کردن آن با آب نمک نیز می‌تواند به شما کمک کند.

نتیجه گیری نهایی

در عین حال که نارسایی چشایی می‌تواند علامتی از یک مشکل زمینه‌ای در سلامت برخی از افراد باشد، اما زمانی که در اثر بارداری ایجاد شده باشد نیازی نیست که زیاد نگران نباشید. مزه فلزی که بسیاری از خانم‌های باردار تجربه می کنند، زیان‌آور نیست و معمولاً در کل دوره بارداری باقی نمی‌ماند.

نارسایی چشایی نیز مانند بسیاری از دیگر نشانه های بارداری در نهایت از بین خواهد رفت.

اگر نمی‌توانید مزه فلزی دهان خود را تحمل کنید، با پزشک خود در رابطه با تغییرات رژیم غذایی و دیگر چاره‌های درمانی بحث کنید. به خصوص اگر به حدی احساس ناراحتی دارید که خوردن شما را با مشکل مواجه کرده است، این مساله اهمیت بیشتری پیدا می کند.